week 2

26-02-2010
Waarom is het toch zo dat de meeste vrouwen ’s nachts bevallen? Net nu ik gewend was geraakt aan de “LABOUR WARD!! LABOUR WARD!!!” oproep of de oproep waarbij ze hun mobieltje voor de mond van de vrouw houden die luidkeels aan het gieren is dat haar kindje eraan komt, is er nu een nieuwe methode gevonden om me wakker te maken. Vannacht stond namelijk de nachtwacht voor mijn raampje…Dit lukte…ik was wakker!! De klamboe en de schroeven in het plafond hebben het niet overleefd. Vervolgens ren ik snel over het terrein richting de verloskamer, denkend aan mijn route die ik in de eerste week overdag al had uitgestippeld, nadat ik de gaten in de grond had ontdekt voor het vuilnis. ’….rechtdoor, voor de bosjes rechtsaf, de eerste boom vooral links voorbij gaan…!’
Even later zie ik de nachtwacht die me wakker had gemaakt in een deuk liggen van het lachen…het valt eigenlijk helemaal wel mee, hij ziet er helemaal niet zo eng uit....
Toch zijn de bevallingen ’s nachts het mooiste, de vroedvrouw is moe en ik kan rustig mijn gang gaan. Voor de vrouw zelf ook, dit scheelt haar toch wel een paar tikken op de billen, waarbij ze fel wordt aangemoedigd om te persen, persdrang of niet. Het gaat er hier toch wel iets anders aan toe als wat wij gewend zijn. Deze afgelopen weken is mijn mond al een paar keer opengevallen van verbazing, om hem dan maar weer heel snel te sluiten en in actie te schieten…zo wordt er namelijk gemakkelijk wat meer ruimte gemaakt via een paar losse halen met een stanleymesje, als er geen steriele schaar meer in voorraad is (alhoewel de scharen ook bot zijn), heftige bloedingen, vrouwen in shock, kindjes die op hun kop worden gehouden om te doen laten huilen. Van de week werd er een vrouw bewusteloos op een bed gekwakt en…toen was het theepauze, terwijl het bloed uit haar vandaan stroomde. Gelukkig handelt niet iedereen zo en zijn de meeste geweldig, maar er zit een enkele tussen…
28-02-2010
Dit weekend was GOUD waard!!!!
Zaterdagochtend vroeg op pad om eindelijk mijn mail te checken in het centrum. Na dit gedaan te hebben, krijg ik ineens een zeer spontaan idee…’zou ik wel, zou ik niet?? Ja, natuurlijk ga ik wel….!’ Opeens zit ik opgevouwen in een matatu op weg naar het mooie Nangina. Dit kan toch niet zo ver zijn, zeg ik nog hardop om mezelf maar gerust te stellen. Maar na een paar uur met mijn benen in mijn nek te hebben gezeten, valt de afstand me toch wel wat tegen. Daar aangekomen loop ik richting het huis waar ik 4 jaar geleden een aantal maanden heb gewoond en vrijwilligerswerk heb gedaan. In de verte zie ik mensen naar me staan kijken en naarmate ik dichterbij kom, zetten ze het ineens op een rennen, roepend en zwaaiend met hun armen in de lucht…Het zijn Mary en Akini!! Een geweldig weerzien van vrienden! Diezelfde avond heb ik tot laat met Beatrice gezeten en gepraat over alles en nog wat, zij leidt namelijk een geweldig, zeer interessant en succesvol project. Daarna heerlijk geslapen in mijn oude bedje en mijn wekker gezet want ik wil hier morgen geen tijd verliezen, ik wil op zoek gaan naar al mijn andere vrienden. Genietend en blij loop ik over de oude en vertrouwde wegen tussen de maisvelden in het zonnetje, en langzamerhand kom ik dichterbij hun huisjes. Daar is Fidelia, zij belt Everlyne en iedereen heeft zich al snel verzameld. Geweldig en zo bijzonder om iedereen na 4 jaar weer te zien, te spreken, vast te houden en te horen wat ze de afgelopen jaren hebben meegemaakt!
Helaas gaat de tijd veel te snel en moet ik weer terug naar het ziekenhuis. Beatrice brengt me een heel eind op weg totdat ik me op een gegeven moment echt wel weer moet opvouwen in de matatu. Blij denkend aan herinneringen en het weerzien van vrienden, voel ik dat ik al een tijdje aangestaard word…het is een klein meisje en ik zie haar afvragend denken..hoe kan het dat een Mzungu (wit persoon) opeens rood is? De zon heeft zijn werk goed gedaan!