????Planning????

Door: Linda

26 April 2010 | Kenia, Nairobi

17/4/2010
Zoals de meeste wel weten is mijn oriëntatievermogen niet slecht, nee..het is gewoon afwezig! Ik kan gerust wanneer ik uit een winkel kom, dezelfde weg terug pakken. Of wanneer ik dan eindelijk het vertrouwen krijg met het navigeren tijdens duiken, we dan richting de oceaan zwemmen en daarna de noodsignalen moeten gebruiken omdat we bijna verdrinken vanwege de golven en de boten. Hier in Afrika levert het me ‘meestal’ weinig problemen op. Ik denk omdat er maar één weg is die overal naartoe leidt. Maar er zijn uiteraard uitzonderingen zoals afgelopen zaterdag…; “Ja…ik kom naar de trouwerij!! Ben er zo, tot straks…” Na ruim 3 uur over het platteland te hebben gelopen en beginnende blaarvorming hoor ik daar eindelijk het vrolijke gezang, geklap en gedans. Eindelijk! Waar zijn mijn vrienden nou toch? Laat ik ze eens bellen. “Ik ben er, zoek me even!” Ik laat hun maar zoeken, als enige blanke ben ik namelijk een gemakkelijk doelwit in dit feestgedruis. “Waar ben je nou?” “Ik sta waar de foto’s worden gemaakt”. “Waar heb je het over, er worden helemaal geen foto’s gemaakt, er worden speechen gegeven!” Het zal toch niet waar zijn…”wie trouwt er hier???” Het is echt waar, ik ben bij de verkeerde boom afgeslagen en de verkeerde richting opgelopen en uiteindelijk bij de verkeerde trouwerij aangekomen…Dan is het toch gemakkelijk dat ik blank ben en me snel voor kan doen als een toerist, niemand hoeft dit te weten; waar is mijn fototoestel…Toch is het ontvangst enorm en het maakt niet uit dat ik niet ben uitgenodigd, dat ik niemand ken, ik hoor erbij.... Al snel word ik uitgenodigd voor de lunch en sta ik met het bruidspaar op de foto. Geweldig zo’n Afrikaanse bruiloft!!

21/4/2010
Na weer vele uren op de verloskamer te hebben doorgebracht en weer vele bevallingen verder, is het de hoogste tijd om er weer een weekendje tussenuit te stappen. Mijn buddy Adri heeft weer een mooi uitstapje gepland. Dit keer geen zon, zee en strand maar een oude vulkaan, Mt Longonot.

23/4/2010
Het is alweer zover, vanochtend in alle vroegte ben ik met de matatu onderweg gegaan naar Kisumu om mijn visum, helaas, voor de laatste paar weken te verlengen. Toch iets harder dan bedoeld zing ik mee met de mp3 speler, maar stop daar onmiddellijk mee nadat me gevraagd wordt “are you sure you are ok?”. De zon straalt door het open raampje en weer ben ik aan het genieten. In Kisumu was ik 4 jaar geleden vaak te vinden en ik ga er vanuit dat ik de weg nog een beetje herken. Echter blijkt de praktijk nog weer eens anders te zijn…”We moeten zeker nog een stukje verder rijden?” Nee dus…Voorzichtig steek ik een teen buiten de matatu, maar ik ben blij dat deze er nog aan zit..Ik besluit om het advies op te volgen…ik loop zelfverzekerd of ik de weg ken…daar gaat ie dan!! Maar om de straat over te steken is een werkelijke uitdaging. Ik word hier van mijn sokken gereden en moet af en toe een sprintje trekken om al mijn ledematen veilig aan de andere kant van de straat te krijgen. 3 maanden in de onbewoonde wereld hebben me geen goed gedaan, ik ben wereldvreemd geworden…dan toch maar bij een Keniaan achterop de fiets. Ik had een strakke planning in gedachten, maar in Kenia is een planning een planning en zeker iets wat morgen of overmorgen ook nog wel kan. Dus daar komt niets van terecht; ik moet de volgende keer mijn tijdsmarge toch maar iets ruimer nemen…In ieder geval, ik was voor mijn visum naar Kisumu vertrokken, maar daar worden de Afrikaanse regels op los gelaten. Op goed geluk en een hoop vertrouwen hoop ik maar dat dit goed gaat komen.

Direct daarna verder richting Naivasha waar ik 6 uur later dan gepland aankom en Adri ontmoet. Bekaf van het reizen en de slapeloze bevallingsnachten, kiezen we het beste deel van de geit uit en met een biertje wachten we terwijl onze geit in het vuur hangt. De volgende dag is het dan zover…zeer vroeg uit de veren om de berg te beklimmen. Maar dan…”ik durf het bijna niet te zeggen, maar..ehm..ik ben mijn schoenen vergeten mee te nemen.., maar op slippers lukt het me ook wel hoor”. Met veel verbazing bekijkt de ranger me van top tot teen en besluit dan om schoenen met me te ruilen. Ik kan zo regelrecht het leger in..deze armyboots met stalen punten, wegen zeker 20 kilo per stuk. Onderaan de berg kijk ik omhoog naar de berg, maar ik kan de top niet zien, deze verdwijnt in de wolken. “Adri, je had toch gezegd dat je een schoolklas met kinderen naar boven had zien gaan!!” Dit bleek een klein leugentje te zijn geweest om me zover te krijgen om de berg te beklimmen. Vol goede moed gaan we van start, maar al snel jaag ik alle dieren weg met mijn ademhaling. Ik heb een belofte gedaan…als ik terug ben kunnen jullie me vinden in de sportschool! Op de helft zien we onderaan een andere groep van start gaan. Om als eerste de top te bereiken, moet de snelheid er nu echt in. En snelheid is het zeker..pfffff...we komen er boven achter dat de groep bestaat uit lokale jongens die de berg dagelijks beklimmen. Boven aangekomen valt onze mond open en het duurt een tijdje voordat we deze kunnen sluiten…wat een géwéldig uitzicht. De enorm diepe krater heeft een omtrek van 10 kilometer en bestaat uit een jungle van allerlei soorten bomen, af en toe zien we een stoomwolk tevoorschijn komen, vele vogels die vrolijk fluiten, de stilte, de wolken die de zonnestralen doorlaten... Uiteraard gaan we de uitdaging aan en beginnen we aan de tocht rond de krater om deze van alle kanten te kunnen belichten. Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat dit geen soepel verlopend padje is, ook hier zijn de uitdagingen GROOT!! Uitgeput maar voldaan komen we weer bij het begin aan op de krater. Daar wacht ons een zeer gezellige groep Kenianen en al snel krijgen we een koud biertje..het leven is goed! Na veel gelach begint onze tocht naar beneden en gaan we daarna met de Kenianen op pad. In de matatu laat the base ons op het ritme van de muziek meebewegen. We worden uitgenodigd voor wederom Nyama Choma (geit) en wat is het gezellig!!! Echter begint op de terugweg op hetzelfde moment onze maag te protesteren en liggen we allebei in de kreukels, maar het kan de pret niet drukken…

25/4/2010
Op de weg terug naar het ziekenhuis word ik overvallen door een zéér heftige regenbui waar maar geen einde aan komt. Om te schuilen heb ik niet bepaald het beste boompje uitgezocht en al snel kan het kale boompje mij niet meer beschermen voor de regen. Na een tijdje komt er vanuit het niets een oude pickup aangereden en de mensen komen overal vandaan gerend en springen in de laadbak. Ook ik laat deze auto natuurlijk niet zonder mij vertrekken, laat me door de mensen binnentrekken en zit ik tussen 15 Afrikanen achter in de laadbak over de modderige rode weg. Af en toe maken we met zijn allen een enorme sprong in de lucht door de hobbels en moeten we elkaar stevig vasthouden om niet iemand onderweg te verliezen. Ondanks de regen, ondanks de natte kleren, ondanks de modder die overal rondvliegt, ondanks de ongemakkelijke pijnlijke houdingen overheerst nu ook weer de geweldige Afrikaanse sfeer en wordt er met zijn allen luid gezongen…

26 April 2010 - 15:45

Marian:

Joehoe je bent bijna weer thuis! Zo te lezen wil je daar helemaal nog niet aan denken en dat snap ik ook helemaal! Wat is het leven daar toch anders... zo relaxed! Veel plezier nog lieverd! xx

26 April 2010 - 18:03

Pa Ma:

Wat een geweldige verhalen toch weer ,maar ik maak me toch een beetje zorgen...Hoe krijgen we je ooit weer in het gareel...??

Naar de verkeerde trouwerij...het zingen ,haha, ja ,dat kunnen wij ons wel een beetje voorstellen !!!

OP JE SLIPPERS NAAR DE BERG om die te beklimmen!!!!

Maar toch steeds weer dat overtreffende positieve blije overbrengende gevoel erbij!Super.

Nog 3 weekjes ,wij zien er in ieder geval naar uit.

Heel veel liefs Pa en Ma

26 April 2010 - 20:14

Gery:

hey lin,
Jees wat geniet je toch.! Je brengt het ook echt over met je hele mooie verhalen..Ik zou er zo zin in krijgen om met je mee te gaan.
Maar ik denk dat mijn kinderen en man mij tegenhouden....
Nou geniet er nog lekker van...jij hoort daar gewoon!!
xxx Gery Zwarthoed

27 April 2010 - 05:41

Marleen:

He lieve lin, zo'n mooi verhaal weer en wat een mooie fotoos! Ik denk toch dat Ed nou eerst maar eens een boek over je moet gaan schrijven want die krijgt ie zeker een keer of drie vol! Geniet ervan schat! Love you he! liefs Marleen, Ber & Isa

27 April 2010 - 11:28

Annemiek:

Wat een verhalen weer Linda. Tja met dat fantastische orientatiegevoel en die top conditie van jou kom je natuurlijk overal..... hahaha en je schoenen vergeten (waarom verbaasd me dit allemaal niet...). Ik ben jaloers en erg trots op je dat je de top van die vulkaan hebt bereikt!!! Tot snel, we missen je groetjes, Annemiek

28 April 2010 - 15:23

Syl:

Heeeej vriend,

Wordt echt helemaal blij van je verhaal, top gewoon. Zit hier gewoon hardop te lachen. Vind het echt super maar je bent echt niks veranderd deze drie maanden.... Het wordt zelfs erger, wat ben jij makkelijk... Heerlijk gewoon..

Nog even en dan zien we elkaar eindelijk weer. Mis je namelijk! Geniet nog van je tijd daar en tot snel he!!!!

xxx

28 April 2010 - 15:37

Sylvia:

Hee lief!

Wil nog even zeggen... Was net met Lotte aan het spelen en vandaag moest ik tante Linda zijn.. Ik mocht zelfs een staartje in haar haar maken. Op een gegeven moment was ik weer mezelf en moest die staart er natuurlijk weer uit, maar dat geeft niet...

Ze wil toch ook nog even benadrukken dat je haar toch wel heel snel moet schminken en van sanne krijg je een dikke dikke zoen. xxxx

30 April 2010 - 20:19

Marieke:

Nou, dat in het gareel krijgen, daar ga ik wel een handje bij helpen! Hé collega, hoezo: 'kan ik hier blijven'?? Er is inmiddels een heel traject voor je uitgestippelt om ook de nederlandse verloskunde in de vingers te krijgen!!
Ik ben stiekum natuurlijk een beetje jaloers. Dus geniet nog van je laatste weken!